Het verhaal van Nadia

Ik ben Nadia, bijna 40 jaar. Zes jaar geleden ben ik uit Iran naar Nederland gevlucht. Mijn broer en zus waren vier jaar daarvoor al naar Nederland gevlucht. Zij kregen een status in Nederland. Ik hoopte ook snel een status te krijgen. Ik heb een dochter van acht jaar. Zij woont bij mijn moeder in Teheran. Ik mis haar heel erg.

Ik ben gevlucht omdat ik al lang geen moslim meer was. Mijn man wel. Hij dreigde mij te vermoorden als ik Christen zou worden. In Iran is iedereen Moslim. Je wordt gedwongen door het regime om aan je man onderdanig te zijn en om een hoofddoek te dragen. Dat is niet jouw keuze. Ik kon vluchten, maar moest mijn dochter achterlaten.

In Nederland ging ik naar Ter Apel om me te melden. Daarna heb ik in drie asielzoekerscentra gezeten. Ik ging vaak naar Nijmegen waar mijn broer en zus waren. Ze hebben mij geen verblijfsvergunning gegeven. Waarom? Ik weet het niet. Ik heb heel goed Nederlands geleerd, ga hier naar de kerk. Ik kan echt niet terug naar Iran. Dan vindt mijn man mij. Toen ik geen status kreeg ben ik in Nederland gebleven. Soms slaap ik bij mijn zus of mijn broer, soms bij mensen uit de kerk. Ik heb zeven maanden in het Wereldvrouwenhuis gewoond. Dat was heel fijn. Ik ben naar de dokter geweest en naar de tandarts. In het huis zijn allemaal vrouwen zonder status. Iedereen is daar hetzelfde. En iedereen is heel blij met de hulp die je krijgt. Er is wel veel stress in het huis, maar toch is iedereen aardig voor elkaar.

Ik ben weer naar de advocaat gegaan en ik hoop dat hij een herhaalde asielvraag kan doen. En dan hoop ik dat ik een status krijg en dat mijn dochter ook naar Nederland mag komen.